سرایشی برای هزار خوانش

مجموعه نقد تحلیلی بر چند شعر معاصر
برای خوانش هر شعر، کلیت آن را باید دریافت و تک تک اجزایش را در کنار هم به رسمیت شناخت و روابطشان را تحلیل کرد. به عبارت بهتر: شعر مثل یک موجود زنده است. بدترین شیوه برای شناختن این موجود زنده این است که دست به چاقو ببریم و قطعه قطعه اش کنیم و بخواهیم با شناخت تک تک قطعاتش به معنای «موجود زنده» دست یابیم. چنین خبطی، تنها جسدی تکه تکه و بی جان و از ریخت افتاده را به تماشا خواهد گذاشت که از هر گونه «زندگی» عاری است.
شعر جراحی شده، فاقد «شاعرانگی» می شود و «شاعرانگی» نه تنها چیز کمی نیست که شاید همه چیز باشد!