پوسته

مجموعه شعر

کسی درون تنت بود پوست می‌انداخت

و روی چوب‌لباسی کنار پیراهن،

کمی برای چروکیده‌ی تنت جا بود

تویِ در آینه هم زنده بود تقریباً

و روح سرگردانت، حوالی کمدت

به پوستی که تنش را گرفته جای کفن،

چقدر می‌بالید…