هم دهاتیای من

ما یه هم دهاتی داشتیم هی می رفت و هی نمی رسید، هی می رفت و هی نمی رسید و هی هی هی! ورد زبونش هم این شعر سعدی بود که:
«به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل»
ولی خب هر چه بیشتر رفت، بیشتر نرسید تا این که یه روز یه کتاب به دستش رسید به نام «آموزش جامع رسیدن» از یه نویسنده ی گمنام، به آموزه های کتاب عمل کرد و فی الفور رسید! بله! بالاخره رسید.
به شبکه ی محلی باهاش مصاحبه کرد و اونم راز رسیدنش و به همه گفت: «نرو! می رسی!»
عجیبه، ولی خیلی وقتا دقیقا بهترین کوشش، نکوشیدنه!