دیوانه ای کم حرف

ترسیده، مات و خسته دل و نا شکیب تر

زندگی هی تباه تر و هی عجیب تر

لبخند م زنند که آلوده تر شوی

مایل شوی به سمتِ منِ نانجیب تر

باورنکن تو خطبه ی غَرّای عشق را

پوشالیانِ پوچِ پریشان، خطیب تر!