تاریکی شب های خود را شانه می کردم

از چشم های شاخه که هر برگ می افته

حس میکنم پاییز هم مثب خودت مَرده

وقتی نگاهم می کنی، با شهر می خندم

این خنده های لعنتی دیوونه ای کرده!